Najstarsze dzieje Zamku w Sierakowie sięgają pierwszej połowy XIV wieku, kiedy to wojewoda poznański Maćko Borkowic, uzyskuje zgodę króla Kazimierza Wielkiego na lokację miasta wraz z budową zamku. W 1400 roku Sieraków staje się własnością rodu Nałęczów i z tego to okresu pochodzi najstarsza część założenia obronnego. Wzniesione wówczas fortalicjum, miało plan niemal kwadratu z dwoma równoległymi skrzydłami – północnym i południowym. Połączone były one w części zachodniej tzw. „przewiązką”. Wjazd do zamku prowadził od wschodu, przez most biegnący nad fosą, dalej nasypem i drewnianym pomostem do bramy. Ponowna zmiana właścicieli Sierakowa następuje w 1450 roku, kiedy to kupuje go wojewoda poznański Łukasz I Górka. Na ponad sto lat zamek staje się ich drugą co do ważności rezydencją rodową. Po nich na krótko w latach 1571 – 1591 osiadają tu Rokossowscy h. Glaubicz. Jednak złote lata zamku przypadają na czasy magnackiego Rodu Opalińskich, którzy w 1591 roku nabywają dobra sierakowskie. Rozpoczynają oni wówczas systematyczną przebudowę rezydencji. Charakterystyczna dwuskrzydłowa bryła budynku sięgająca swymi korzeniami średniowiecza dostaje wówczas świeży, nowoczesny wygląd. Dobudowano kolejne dwa piętra oraz zmieniono układ komnat tak, że w skrzydle południowym powstaje m.in. nowoczesna sala teatralna. Od 1698 roku dobra sierakowskie stają się własnością królowej polskiej Katarzyny Leszczyńskiej z Opalińskich, a po jej śmierci, otrzymuje je córka Maria, żona Ludwika XV króla Francji. Niestety XVIII wiek przynosi częste zmiany właścicieli sierakowskiego zamku co niekorzystnie wpływa na jego stan. Ostatecznie w 1817 roku w wyniku wielkiego pożaru miasta zamek ulega zniszczeniu, a ruiny zostają częściowo rozebrane.
Przez ponad 170 lat jego pozostałości użytkowane są jako tzw. lodownia. Dopiero w 1991 roku z inicjatywy wojewody poznańskiego dr Włodzimierza Łęckiego rozpoczyna się odbudowa skrzydła południowego, które zostaje oddane do użytku w 1995 roku jako Muzeum. Od 1999 roku staje się Powiatową Instytucją Kultury zarządzaną przez Starostwo Powiatowe w Międzychodzie.
Obecny budynek Muzeum stanowi zaledwie część dawnego założenia zamkowego – skrzydło południowe. W oryginalnych, średniowiecznych piwnicach znajduje się mauzoleum, które skrywa unikatowe XVII-wieczne sarkofagi Rodu Opalińskich. Na pierwszym piętrze, w tzw. sali łukowej, prezentowane są pamiątki związane z dawnymi właścicielami miasta, broń biała, dokumenty i mapy. Na poziomie tym, znajduje się również ekspozycja poświęcona historii zamku i regionu oraz sala reprezentacyjna przeznaczona na powiatowe oraz gminne uroczystości, konferencje, wykłady, spotkania i szkolenia.
Drugie piętro zamku, to sala wystaw czasowych gdzie organizowane są m.in. wystawy malarskie, historyczne czy fotograficzne. To również miejsce gdzie odbywają się koncerty, spotkania i sztuki teatralne. Na zewnątrz budynku, od strony rzeki Warty fragmentami murów zaznaczono pierwotną wielkość zamku, z widocznym podziałem na część północną i południową.
